The Red Center

Vanaf het hoge Noorden, waar ik vergeten ben te vertellen over onze vriend Elvis, zijn we naar beneden gezakt over de Stuart Highway. Maar eerst Elvis. Elvis stond in Kakadu naast ons op de camping en is een echte imitator van.. jawel, Elvis Presley! Zijn nummerbord begon met EP, hij had elke dag een Elvis shirt aan en luisterde zijn muziek. Wij vonden hem meer op André Hazes lijken maar enfin. Super vriendelijke man die hele dagen op de camping zit te kijken naar wat anderen overkomt. Het had mega geonweerd en het was ingeslagen op de camping, 30 meter naast ons lag een flinke boom om. Toen we 'sochtends ons hoofd uit de tent staken riep Elvis al, Look --> that's the place where you parked your car first! Holy shit, hadden wij even geluk! Diezelfde dag moesten wij een nieuwe accu kopen voor ons monster omdat hij het toch wel te verduren heeft gehad. Elvis ging de camping langs om te kijken of iemand start kabels had. Super nice.

Onze reis ging verder via de Edith falls, waar we heerlijk gezwommen en gebadderd hebben in de verschillende watervalbadjes zonder krokodillen (die komen pas tussen 19.00 en 07.00:)). We hadden de overnachting gepland in Pine Creek. Een prima camping met 23 plekken en wij konden kiezen waar we wilden staan. Plek 6 werd het, wel naast een buurman. Prima zeiden we! We reden naar onze plek en wie zat daar al aan het bier..ELVIS!! Guy we thought you had another night in Kakadu.. Hilarisch!
Eenmaal vertrokken op 1 november richting Alice springs hebben we onze eerste stop bij Daly Waters gemaakt. De oudste kroeg van Northern Territory en iedereen laat daar wat achter. BH, slippers, foto's, rijbewijs, hoeden en noem maar op. Wij hadden een 'vergeet ons niet' foto van Nick en Desiree bij ons, dus die hangen er nu ook:).

We hebben overnacht bij Devils Marbles, een plek met ronde stenen/ rotsen in een vlak landschap. Met sunset echt leuk om te zijn. Toen mochten we door naar Alice Springs. We wisten eigenlijk niet dat daar zoveel te doen was naast Uluru totdat we een dag van te voren even de planet doorgeakkert hadden. Toch maar even langs het informatiecentrum.
Daar kregen we zeer uitgebreide info over 4x4 routes waar wij specifiek naar gevraagd hadden. We hebben immers wat goed te maken nu de Gibb River niet door gegaan is.
Een flinke ronde kregen we mee met plekken die we wel en niet mochten bezoeken. De eerste overnachtingsplek waren we s'ochtends al dus reden we zo voorbij. Het tweede deel van de Binns track had een aftakking naar de Ruby Gab. Hier stond een kruis door op ons kaartje omdat we alleen waren en te weinig gear hadden voor deze offroad track. Eenmaal daar keken we elkaar aan en waren we er al snel uit dat we dat zelf wel konden bepalen en als het te heftig zou zijn we dat vanzelf zien en kunnen omkeren. Zo gezegd kwamen we ruim 2 uur later, 40km verder aan bij een magische plek. Door droge rivierbeddingen, over hoge rotsen en tussen de kliffen door gereden hadden we een plek gevonden om te camperen. Wederom de bevestiging van ons avontuur!
De dag erna moesten we dezelfde track terug rijden (wat erg, NOT) om de West Mac Donnell Ranges te bekijken. Hier had je Rainbow Valley, Palm Valley en nog een paar mooie kliffen waar je kon zwemmen in de gorges. Bij Palm Valley moesten we ook door een super gaaf rotsachtig pad rijden, terwijl de walk zelf iets tegenviel.
Op 7 november zijn we via de Mareenie loop naar Kings Canyon gereden. We waren al laat en wilde naar een gratis campeerplek rijden. Maar onderweg kwamen we Fransen tegen die vast zaten met hun bus in het mulle zand. Wij hebben een band bij ons, die we gelukkig nog nooit hadden gebruikt, dus daarmee hebben we de heren een handje geholpen. Echter kwamen we daardoor wel in het donker te rijden, de kangaroos springen hier echt voor je auto! Super leuk gezicht, als ze ook weg springen, we willen er geen pasagier bij zeg maar. Dus we reden met 4 ogen en daarna zagen we iets wat we niet verwacht hadden.. een wilde kameel langs de weg!! Gelukkig bleef hij lekker grazen langs de kant.

Uluru, oftewel Ayers Rock, daar gaat het eigenlijk om in dit hoofdstuk:). Omdat we 's avonds aankwamen hebben we de eerste avond meteen de zonsondergang mee gepakt. Het was wat bewolkt maar heel even hadden we toch tijd voor een mooie foto;). We hoorden natuurlijk al de nieuwsberichten dat je in 2019 niet meer mag klimmen. Nu leeft het hier al een aantal jaren dat je niet moet/mag klimmen uit respect voor de aboriginals. Tja, wat doe je dan?
De volgende ochtend was het nog steeds wat winderig maar trok het wel open. We zijn wat routes gaan lopen en eigenlijk net toen we even naar de wc liepen om vervolgens naar Kata Tjuta te gaan, zag Jop dat er iemand naar boven klom! Ik zei; dat is vast een ranger.. Maar toen we de tweede persoon zagen gingen we toch snel naar de wc en met versnelde loop terug naar de parkeerplaats. 5 min. later waren wij persoon 3 en 4 die begonnen aan de toch wel steile klim. We spraken boven de man die er als eerste bij was, hij gaf aan dat het al 3 dagen dicht was geweest. Een belg die wij 's ochtends spraken gaf ook aan dat het nooit open is. Af en toe eens 10 min. Dus wij hebben geluk gehad. Ook al is het niet respectvol, wij hebben hem beklommen! Sorry aboriginals.. Na de 2 uur durende klim zijn we naar Kata Tjuta gereden, dat zijn ook rotsformaties maar anders dan Uluru. Groter en meerdere waardoor je ertussen kan lopen. The Valley of the Winds. Die wandeling van 7,5 km ook even gedaan en daarna terug naar Uluru voor een betere zonsondergang.

Nu zijn we vol gas naar beneden geknald en overnachten we in Port Augusta. We zijn ons nog aan het verdiepen in de Flinders Ranges.. en dan richting de bewoonde wereld van Adelaide.

Dacht wat korter te zijn dit keer maar volgens mij niet gelukt. Sorry:)